Ostatni Bielińscy (1713-1809) Po śmierci Kazimierza Bielińskiego (1713) głową rodu został jego syn Franciszek II Bieliński (1683-1766) - także spadkobierca po ojcu wszystkich tytułów i dostojeństw, a także licznych posiadłości w Polsce. W 1725 został wojewodą chełmskim a w  1730 poślubił Dorotę Henriettę z  Przebendowskich, wdowę po Janie Mikołaju Radziwille. W dwa lata później awansował na marszałka nadwornego koronnego. Odtąd z żoną Dorotą najczęściej przebywał w  Warszawie, w Otwocku Wielkim małżonkowie spędzali lato. W pałacu zamieszkiwała siostra Franciszka, Marianna Denhoffowa, kochanka Augusta II, a później brat Franciszka, Michał. W  1742 r. Franciszek został przewodniczącym Komisji Brukowej. Z jego inicjatywy przeprowadzono wiele reform, które unowocześniły Warszawę. Przy ulicy Królewskiej wybudował pałac, założył swoją jurydykę Bielino (1757) a główny trakt z  Warszawy na południe otrzymał od niego nazwę ulicy Marszałkowskiej.

W 1749 marszałek Bieliński wydał uniwersał według którego surowo przykazał mieszczanom i gospodarzom wiejskim oraz oficjalistom dworskim aby na okres żniw nie opuszczali jego dóbr. Karano grzywnami, tygodniem w wieży, rózgami i więzieniami w kajdanach. Franciszek w ten sposób starał się osiągać w swoich dobrach maksymalne korzyści przy znikomych wydatkach na robociznę. Twarde rządy Bielińskiego prowadziły do zatargów z mieszczanami karczewskimi, a w tym czasie burmistrzem Karczewa był Józef Kielakiewicz, człowiek energiczny i przedsiębiorczy. Aby uspokoić karczewskich rajców, Bieliński założył w Karczewie fabrykę mebli, a król August III 15 III 1758 zwiększył dla miasta liczbę jarmarków do 12 w  roku. Franciszek Bieliński kładł szczególny nacisk na budowę cegielni, młynów, browarów, gorzelni i karczm, zarybiał stawy i jeziora. Był bezwzględny dla poddanych w odrabianiu pańszczyzny, którą stopniowo zamieniał na czynsz. Czynszownikami w jego dobrach stawali się głównie osadnicy niemieccy i holenderscy. 8 X 1766 Franciszek II Bieliński zmarł i  został pochowany w Górze Kalwarii w podziemiach kościoła parafialnego.

Już w 1757 bezdzietny Franciszek II przekazał swe posiadłości bratankowi, a  synowi Michała, Franciszkowi III (1742-1809), od 1784 r. pisarzowi wielkiemu koronnemu, autorowi „Listów o  wychowaniu". 23 VI 1768 potwierdził on nadane miastu przywileje. Nadał wówczas miastu nowy herb: biały baranek na czerwonym polu. [Przywilej dla Karczewa z  1768r.] Władzę miejską tworzyły Rada, zajmująca się administracją i  Ława z wójtem na czele, będąca instancją rządową. Rajcy wybierali spośród siebie burmistrza. Burmistrz przewodniczył Radzie i  był wykonawcą jej postanowień. W 1793 Franciszek III przewodniczył ostatniemu sejmowi I Rzeczpospolitej.

W okresie powstania kościuszkowskiego przez Karczew maszerował Kościuszko pod Maciejowice. W  listopadzie 1794 dowódca polskich oddziałów Jaźwiński, starł się pod Karczewem z rosyjskim korpusem Denisowa, forsującym Wisłę. 10 XI tego roku, Rosjanie zajęli Karczew i spalili część domów. Wskutek przemarszu wojsk, a także hulaszczej polityki ostatnich Bielińskich, ich dobra popadały w coraz większe zadłużenie. Wreszcie Franciszek III zastawił Otwock Wielki Jackowi Jezierskiemu, dziedzicowi z Sobień, który zmarł w  tym pałacu 23 XI 1805 r.

25 II 1805 dobra otwockie, zajmujące obszar o powierzchni 867 włók chełmińskich, 29 mórg i 215 prętów, kupił od Pawła i Józefa Bielińskich Wojciech Sulimierski, były sędzia ziemiański województwa łęczyckiego, za ogólną sumę 2 880 tys. zł polskich. W skład dóbr wchodziły wówczas folwarki i wsie: Otwock Wielki, Otwock Zagórny, Nadbrzeż, Świdry, Wola Sobiekurska, Karczówek, Duda, Grzanki, Przewóz, Glinki, Noyki, Górki, Lelity, Sobiekursk, Piotrowice, Łukówiec, Tabor, Lasek, Całowanie, Warszawice, Radwanków, Kępa Radwankowska, Kępa Gliniecka, Pogorzel, część Dąbrówki oraz Ostrowik.

Podczas gdy dobra Bielińskich chyliły się ku upadkowi, w latach 1795-1809 Karczew, leżący na granicy zaboru austriackiego i rosyjskiego szybko się rozrastał. Rząd austriacki ustanowił tu komorę celną, dzięki której miasto zaczęło szybko się rozwijać. Kwitł handel, rozwijało się rzemiosło a miasto się bogaciło. Burmistrzem Karczewa był Kilian Kwiatkowski. Franciszek III Bieliński zmarł 24 X 1809, został pochowany w  podziemiach kościoła karczewskiego.